Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Και του χρόνου...


Τι σημαίνει "χρόνος";

Η έννοια του χρόνου, επιδέχεται πολλές ερμηνείες, 
εξαρτάται η έννοια από τη σχέση που έχει αυτός που κάνει τη ερώτηση με το χρόνο.
Επειδή δε είναι μια από τις απλούστερες έννοιες, όπως και αυτή του χώρου, απασχόλησε λαμπρά μυαλά για πολλούς αιώνες προκειμένου να διατυπωθεί σε κατανοητή για τα απλά μυαλά γλώσσα.
Βασικό χαρακτηριστικό είναι πως ο χρόνος τρέχει, δεν επιστρέφει. 
Τουλάχιστον δεν έχει βρεθεί τρόπος ούτε να επιστρέψουμε στο χρόνο, ούτε να το σταματήσουμε. 
Ο χρόνος μετριέται με το ρολόι, σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, ημέρες κλπ. 
Τα ξέρετε όλα αυτά.
Για το φωτογράφο, ο χρόνος είναι η ζωή του, επηρεάζει την έκθεση, παγώνει τη φωτογραφία, ή βοηθάει στη καταγραφή διαδοχικών θέσεων μέσα στο χώρο ενός αντικειμένου.
Η χρήση του χρόνου κατ' επιλογή είναι καθαρά δημιουργική δυνατότητα που προσφέρει η φωτογραφική μηχανή στο φωτογράφο.
Ο χρόνος λήψης μιας φωτογραφίας ελέγχεται είτε επιλεκτικά, είτε αυτόματα, ανάλογα με το φωτισμό.
Ο φωτογράφος δεν αφήνει καμιά στιγμή να πάει χαμένη φωτογραφικά και ποτέ δεν γνωρίζει αν θα του "κάτσει" ξανά η ίδια συγκυρία στο χώρο-χρόνο.

Για το χριστιανό, ο χρόνος είναι ένα δώρο που του προσφέρεται μια φορά, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα έτσι ώστε να γίνει "άγγελος". Είναι κατ'εικόνα, πρέπει να γίνει και ομοίωση του θεού και δημιουργού.
 Όσο ζει ο άνθρωπος, το να προσπαθεί στο χρόνο που του δόθηκε να γίνει τέλειος (για το θεό που τον έπλασε)  και να δημιουργεί, αυτό που λέμε τέχνη, είναι ίσως και οι μόνες δυνατότητες που έχει να πλησιάσει το μεγαλείο  και το "θείο".


Για το πολίτη, εμάς δηλαδή, ο χρόνος έχει διάφορες σημασίες και προτεραιότητες.
Είναι ο χρόνος της θητείας μας, ο χρόνος εργασίας, ο χρόνος που περνάμε με την οικογένειά μας, ο χρόνος μέχρι να πάρουμε σύνταξη, ο χρόνος αναμονής στο τηλέφωνο, στην ουρά, ο χρόνος για πληρώσουμε λογαριασμούς, να περάσουμε ΚΤΕΟ, να διασκεδάσουμε κλπ.
Για το κράτος, ο χρόνος κυλά εντελώς διαφορετικά από ότι για εμάς τους υπηρέτες του.
Για παράδειγμα, ο χρόνος εφαρμογής ενός νόμου. 
Ένας νέος νόμος, αφού περάσει από σαράντα κύματα, και  δημοσιευτεί  ορίζει ο ίδιος ο νόμος και το χρόνο έναρξης της εφαρμογής του. 
Ο καταστατικός χάρτης ορίζει πως κανένας νόμος δεν έχει αναδρομική χρονική ισχύ και πως η άγνοια του νόμου δεν συγχωρείται (από εδώ και πέρα). 
Αυτά ισχύουν τυπικά για το κράτος. 
Για τους φόρου υποτελείς όμως, ο χρόνος έναρξης της εφαρμογής συνήθως αρχίζει μετά από τη σχετική εγκύκλιο που θα μοιραστεί στους αρμόδιους, που με τη σειρά τους θα τη προωθήσουν στους υπαλλήλους. 
Αυτό, το πότε τελικά αρχίζει οριστικά και αμετάκλητα η εφαρμογή του νέου νόμου, ο πολίτης σπανίως το γνωρίζει. Απλά θα το νιώσει στο πετσί του.
Έτσι ο χρόνος διαστέλλεται, κάτι που περιέγραψε και ο Αλβέρτος, εφόσον το αμέσως με τη δημοσίευση, μπορεί να πάρει και 3 ή 4 μήνες μετά, εν Ελλάδι.
Άρα η έννοια του "χρόνου" στην Ελλάδα του 2012 είναι κάτι εντελώς σχετικό!
Κι όμως εδώ κάποιος είπε για πρώτη φορά "χρόνου φείδου" κατανοώντας πως δεν υπάρχει καμιά πολυτέλεια για τη κατασπατάληση του χρόνου που έχει δοθεί.
Να τα ακούνε μερικοί.
Μια και μιλάμε λοιπόν για το "χρόνο", δεν έχετε κάτι ποιο καλό να κάνετε από το να διαβάζετε ; 
Αν έχετε χρόνο, Θέλετε μήπως και συνέχεια; Τσεκάρετε τα blog, θα περάσετε πολύ καλά!



Χαίρε Καίσαρ!


Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Πήραμε τη ζωή μας λάθος


Κάνει κρύο, και βροχή,
και παντρεύονται οι φτωχοί,
κάνουν, δυο παιδιά το μήνα!
και τα βάζουν στη κοφίνα,
και ψοφάνε από τη πείνα!

Μας λέγανε κάντε παιδιά γιατί χανόμαστε!
Τώρα, τα παιδιά μας είναι άνεργα, μας κάνουν παρέα,
δεν έχουν που να πάνε.
Τα κοιτάμε και βουρκώνουμε, προσπαθούμε να μη το δείχνουμε.
Και αυτά τα παιδιά πλέον δεν κάνουν όνειρα.



Ο καραγκιόζης, παραλίγο βεζίρης!

Συσκέψεις και διασκέψεις= μπαλάκι και πινγκ-πονγκ.
Τα ΜΜΕ βουτάνε σαν τα σκυλιά τα κόκαλα, και τρέχουν.
Για να μη πτωχεύσει το κράτος, πρέπει να πτωχεύσουμε όλοι,
και περισσότερο από όλους; οι φτωχοί!

Τόσα χρόνια φιλάγαμε κτήματα, χωράφια, αμπέλια, ελιές, ακίνητα, ο
καθένας ότι είχε από τους γονείς του, ή απόκτησε με κόπο.
Τα κρατούσαμε για τα γεράματα, για να τα βρουν τα παιδιά μας.
Τώρα;
Τώρα δεν έχουμε να πληρώσουμε τους φόρους για να τα κρατήσουμε.




Ποιος έζησε τελικά λάθος; αυτός που τα "έφαγε" και τα χάρηκε όσο
πρόλαβε;
ή μήπως αυτός που τα βάστηξε και έζησε στερημένα για να τα βρούνε οι δανειστές;
Άραγε, ο τζίτζικας είχε δίκιο, κι ο μέρμηγκας το λάθος;
Το ερώτημα είναι καίριο.
Αν δεν απαντηθεί τώρα, σε λίγο δεν θα έχει κανένα νόημα!




Το θέμα είναι πως θα βγάλουμε κι αυτό το χειμώνα, και τον επόμενο,
και τον επόμενο από τον επόμενο, μόνο και μόνο όμως για να
πληρώνουμε τους τόκους.
Θαρρώ πως μόνο για αυτό δεν θα μας αφήσουν να πεθάνουμε από το κρύο
και τη πείνα.
Τώρα τι θα γίνει αν τα χάσουμε όλα; Άσχημα τα πράγματα!

Αν όμως αυτό λέγεται ζωή, τότε πήραμε τη ζωή μας λάθος.

Γιάννης Γλυνός 2022

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Με το ζόρι τέχνη


 Τέχνη, με το στανιό; Δεν γίνεται!

Ήταν χειμώνας του 2012, αν θυμάμαι.

Πριν λίγες ημέρες, 
στο πνευματικό κέντρο (αίθουσα αφιερωμένη στο πνεύμα) μιας μικρής πολιτείας, με κάπου δέκα χιλιάδες ψυχές όλες κι όλες, 
είχε προγραμματιστεί μια συναυλία μουσικής, 
ευγενική προσφορά ενός συγκροτήματος.

Η μικρή αυτή πολιτεία, απέχει μόλις 20 χιλιόμετρα από το κέντρο. 
Ταυτόχρονα όμως, απέχει αρκετά χρόνια πολιτιστικά από το σύγχρονο πολύ-πολιτισμικό μοντέλο που ολοένα εξαπλώνεται πέρα από σύνορα! 

Τα ακούσματα εδώ, δεν είναι ούτε τζαζ, ούτε ροκ, ούτε μπλουζ, ούτε αυτά της δυτικής - κλασσικής μουσικής. 
Η αισθητική και πολιτιστική κουλτούρα παραμένουν προσκολλημένες στην αυστηρή πατριαρχική, κλειστή μικροαστική κοινωνία.  
Στηρίζονται στην ιδιαίτερη τοπική δομή που κρατά από ρίζες αρχαίων ελλήνων, αλλά και αλβανικών φυλών (γεωργών και κτηνοτρόφων) που κατέβηκαν στην Ελλάδα πριν πολλά χρόνια και ενσωματώθηκαν πλήρως.

Δύσκολοι καιροί δίχως αντίρρηση οι σημερινοί ( χειμώνας 2012). 
Ποτέ δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για τους υπηρέτες του πνεύματος (δημιουργοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικοί κλπ). 
Στη χώρα μας, θα έλεγε κανείς ότι σήμερα το πνεύμα, πνέει τα λοίσθια.
Ειδικά στη περιφέρεια είναι ποιο δύσκολα αφού αυξάνονται και τα έξοδα μετακίνησης. 

Όμως η προγραμματισμένη συναυλία δεν θα περίμενε ποτέ κανείς ότι θα συγκέντρωνε, μόνο τους πέντε μουσικούς (το συγκρότημα) και πέντε-έξι το πολύ ακροατές. Παρόντες ήταν ακόμη ο ηλεκτρολόγος, και τρεις εκλεγμένοι δημοτικοί συμπολίτες.
Τα έξοδα θέρμανσης της αίθουσας δεν βοήθησαν την συνέχιση της εκδήλωσης για τόσο λίγους. 
Η θερμοκρασία περιβάλλοντος έξω, ίσως να συνετέλεσε καθώς ήταν περίπου 2 βαθμοί, αλλά όμως δεν έβρεχε. 
Οι νεολαία απούσα, 
οι μαθητές άφαντοι, 
το ίδιο οι σύλλογοι, οι ώριμοι και η τρίτη ηλικία.

Παρά την οικονομική κρίση, τη μικρή έκταση του χωριού της μικρής μας πολιτείας, και παρά τη δωρεάν προσφορά της μουσικής ομάδας, υπήρξε παταγώδης αποτυχία. 
Το περιεχόμενο της συναυλίας, ίσως δεν στάθηκε αρκετό να προσελκύσει τους φιλόμουσους. 
Αλήθεια, υπάρχουν πραγματικοί φιλόμουσοι στην Ελλάδα του 2012; 
Τι ακούνε; Μήπως ακούνε τα ίδια και τα ίδια;
Μήπως συχνάζουν μόνο στο Μέγαρο; 
Μήπως υπάρχει πλέον ενστικτώδης αντίδραση προς κάθε τι «ξενόφερτο»; 



Αλλά μήπως η τέχνη, ειδικά η μουσική έχει σύνορα;
Ακούστηκαν φωνές ότι δεν υπήρξε επαρκής ενημέρωση, η μάλλον δεν υπήρξε ενημέρωση. 
Ίσως, αλλά από παλιότερα θυμάμαι σε ανάλογη εκδήλωση με μουσική τζαζ,
 στον ίδιο χώρο, οι ακροατές δεν συμπληρώσαμε ούτε δυο σειρές καθίσματα! 
Εγώ δεν είμαι φανατικός λάτρης της τζαζ, την ακούω όμως και έχω αρκετούς δίσκους από βινύλιο, αγορασμένους από τότε που μπορούσα. 
Ωστόσο, η συναυλία έμεινε στη μνήμη μου. Και όμως όλοι απολαύσαμε με προσήλωση τους μουσικούς που τους μπιζάραμε και τους αναγκάσαμε να παίξουν μερικά ακόμη κομμάτια στο τέλος. 
Γιατί; Άλλαξε κάτι;

Έχω φυσικά αντίρρηση στην αποχώρηση των μουσικών μετά από ένα μόνο κομμάτι και στην αναβολή. 
Την αποδέχομαι μόνο λόγο καυσίμων για να ζεσταθεί η αίθουσα που έχει σχεδιαστεί για 300-400 άτομα, αλλά όχι για συναυλίες. 
Έστω όμως ότι όλα αυτά είναι προβλήματα. 
Εδώ μιλάμε για αγνωμοσύνη προς τους μουσικούς που ήρθαν να παίξουν δίχως αμοιβή, μόνο για το χειροκρότημα. 
Μήπως τελικά τα ψηφιακά αρχεία σκότωσαν τη μουσική;
Και ίσως να ήταν λάθος και απειρία  των μουσικών που δεν έπαιξαν έστω και για τους λίγους, «ηρωικούς» που δεν ήτανε ούτε 20, μαζί με τους μουσικούς.

Εδώ θέλω να σταθώ λίγο. 
Εγώ αν ήμουν μουσικός, δεν θα έφευγα! 
Δηλαδή οι μουσικοί δεν απολαμβάνουν αυτό που κάνουν; 



Η τέχνη έτσι κι αλλιώς είναι μια σχοινοβασία, έχει πάντα το ρίσκο να περάσει, ή να μην περάσει στο κοινό. 
Όμως είναι μια λειτουργία, 
κι αλίμονο αν ο ιερωμένος, ο παππάς δηλαδή, λειτουργεί για να σώσει με το ζόρι όλους όσους είναι μέσα στην εκκλησία. 
Αρκεί και μόνο ένας να σωθεί. Κι η τέχνη σώζει.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με το ζόρι, ούτε είναι θέμα ποσότητας, αλλά είναι υπόθεση ποιότητας. 
Η αισθητική παιδεία στη χώρα μας έχει υποστεί τεράστιο στραπάτσο, το φιλότιμο μας έμεινε που κάνει τη φτώχεια μας περισσότερο ανυπόφερτη.


Γιάννης Γλυνός
  




Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Οι αρχαίοι και ο θάνατος




Δεν μπορεί να πει κανείς, πάντα εμείς οι Έλληνες δείχνομαι την αγάπη μας και απεριόριστη εκτίμηση στους άξιους. 
Τους βοηθάμε και τους φροντίζουμε μέχρι τα βαθιά τους  γεράματα....

Ε, άνθρωποι είμαστε, κάνουμε και λάθη.
Ωστόσο, ήταν και κάποιοι που πήγαιναν γυρεύοντας, πχ ο φιλόδοξος Αλκιβιάδης.

Αυτοί που πέθαναν μεταξύ του 500 και 332  π. Χ. είναι:
Πυθαγόρας 500 π.Χ. ετών 80 στην εξορία από πείνα
Μιλτιάδης 489 π.Χ. ετών 65 στη φυλακή
Αριστείδης 468 π.Χ. ετών 72 στην εξορία από πείνα
Θεμιστοκλής 461 π.Χ. ετών 66 στην εξορία
Αισχύλος 456 π.Χ ετών 69 παραιτήθηκε λόγω κατηγορίας
Φειδίας 429 π.Χ. ετών 66 στη φυλακή
Αναξαγόρας 428 π.Χ. ετών 72 στην εξορία
Ηρόδοτος 429 π.Χ. ετών 59 στην εξορία
Ικτίνος 420 π.Χ. ετών 59 στην εξορία
Σοφοκλής 406 π.Χ. ετών 90 στην εξορία από πείνα
Ευριπίδης 406 π.Χ. ετών 74 στην εξορία
Αλκιβιάδης 404 π.Χ. ετών 48 στην εξορία
Σωκράτης 399 π.Χ. ετών 71 ήπιε το κώνειο
Θουκυδίδης 396 π.Χ. ετών 64 στην εξορία
Αριστοφάνης 385 π.Χ. ετών 61 στην εξορία από πείνα
Πλάτων 347 π.Χ. ετών 80 στην εξορία
Ισοκράτης 338 π.Χ. ετών 99 στην εξορία
Δημοσθένης 322 π.Χ. ετών 62 ήπιε δηλητήριο




Σχόλιο: Γιάννης Γλυνός



Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Το βιολί


Θα έχετε ακούσει να λένε:
-ο καθένας και τα όπλα του,  και, κάθε πράγμα στην ώρα του, ή στο καιρό του.
Όμως δεν αρκεί αυτό, πρέπει το κάθε τι να είναι και στο τόπο του (περιβάλλον που να προδιαθέτει ανάλογα το κοινό, ή το θεατή), με την ανάλογη προετοιμασία, την κατάλληλη εισαγωγή, το ανάλογο κοινό, με τα ανάλογα αισθητικά κριτήρια, την ανάλογη μόρφωση, την εποχή (μόδα-γούστα) και τη δυνατότητα προσέγγισης του έργου τέχνης από το κοινό.

Κάποια στιγμή λοιπόν, το 2007, η εφημερίδα Washington Post έκανε ένα πείραμα το οποίο και κατέγραψε κάποιος σε video. Χρησιμοποίησε ένα διάσημο σολίστα βιολιστή, το Joshua Bell ο οποίος ερμήνευσε πολύ γνωστά κλασσικά κομμάτια γραμμένα ειδικά για βιολί σε ένα χώρο όπου περνάει πολύς κόσμος πηγαίνοντας στην εργασία του, δηλαδή σε κάποιο σταθμό του metro.


Το βιολί ήταν ένα πανάκριβο Stradivarius του 1713 αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον Antonio Stradivari. Ο σολίστας έπαιξε για 45 περίπου λεπτά σε ώρα αιχμής. Πέρασαν από μπροστά του μερικές χιλιάδες, σταμάτησαν όμως ελάχιστοι, κάποιοι άφησαν φιλοδώρημα και έτσι ο βιολιστής συγκέντρωσε ένα μικρό ποσό, περίπου 30 δολάρια. Κάποια παιδάκια σταμάτησαν κοντά στο μουσικό για να τον ακούσουν, αλλά οι γονείς τους τα τράβηξαν ανυπόμονα για να συνεχίσουν τη πορεία τους.
Όταν ο Joshua Bell σταμάτησε να παίζει κανείς δεν το πρόσεξε, κανείς δεν χειροκρότησε. Σιγά τώρα!
Λίγες ημέρες πριν, ο ίδιος βιολιστής έπαιξε σε ένα θέατρο της Βοστώνης όπου η τιμή του φθηνού εισιτηρίου ήταν περίπου 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό! Όσο για το βιολί, αν δεν ήτανε δικό του, θα πρέπει να περίμενε πολύ καιρό για να πάρει σειρά να παίξει με αυτό.

Το συγκεκριμένο πείραμα,  οργανώθηκε ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;  Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε;  Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»



Ε λοιπόν, όταν κάνεις ανόητες ερωτήσεις θα λάβεις ανάλογης ποιότητας απαντήσεις.
Δεν χρειάζεται κανενός είδους πείραμα για να αποδειχτούν βασικά και γνωστά πλέον πράγματα σχετικά με το τι είναι η τέχνη, σε ποιόν ανήκει το έργο τέχνης, πως αυτή προσλαμβάνεται από το κοινό, πως προβάλλεται από τα μέσα, πως εκτιμάται, πως ανταμείβεται ο δημιουργός, ποιος απολαμβάνει, ποιος πληρώνει και πόσο, τι σημαίνει εμπόριο τέχνης, ποιος κερδίζει τελικά, τι κερδίζει.
Παραθέτω μια σειρά προβληματισμών σχετικά με το πείραμα αυτό.
1) Ποιος και γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσει το βιολιστή αν δεν  τον έχει προβάλλει η TV? Ως γνωστό, μόνο οι φελλοί επιπλέουν! Ε, και η "σοβαρή" η κλασσική μουσική δηλαδή δεν έχει και πολύ πέραση σήμερα.
2)  Ποιος θα σταθεί σε ένα σταθμό να ακούσει ένα τόσο ευαίσθητο όργανο όπως το βιολί, αν δεν έχει προηγηθεί ανάλογη ανακοίνωση – ενημέρωση που να προσεγγίσει τους φιλόμουσους. Αλλά κι ο πραγματικά φιλόμουσος πως να αντέξει τέτοια φασαρία; τόσες παρεμβολές;
3) Γιατί να σταθεί κάποιος και πώς να απολαύσει την ευαίσθητη αυτή  μουσική σε ένα χώρο που δεν ευνοεί τη σωστή αναπαραγωγή; Και μάλιστα όταν αγχώνεται γιατί πρέπει να είναι στην ώρα του για να κτυπήσει κάρτα;


4) Η τέχνη είναι είδος εμπορεύσιμο ατυχώς. Όταν η τέχνη προσφέρεται δωρεάν, σε πολλά ανάτυπα, οι περισσότεροι δεν μπορούν να πιστέψουν ότι έχει κάποια αισθητική αξία.
5) Η προσοχή διασπάται σε ένα χώρο με περαστικούς και οι ήχοι παρεμβάλουν «σαβούρα», ο χώρος ενός σταθμού metro έχει σχεδιαστεί για άλλη χρήση κι όχι για αναπαραγωγή μουσικής για βιολί.
6) Είτε το βιολί ήταν αξίας 100 δολαρίων, είτε 100.000 δολαρίων είτε αυτό το πανάκριβο Stradivarius, λυπάμαι, αλλά για τους βιαστικούς περαστικούς και μη γνώστες-εκτιμητές των οργάνων, δεν υπάρχει διαφορά. Στο χώρο αυτό ο ήχος λογικά θα παραμορφώνεται και οι παρεμβολές θα καταστρέφουν κάθε ίχνος ποιότητας. Ας αφήσουμε που ο μουσικός κινδυνεύει για αυτό που κρατάει αν κάποιος πονηρός καταλάβει πόσο αξίζει!
7) Φυσικά κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανένα για το ότι δεν του αρέσει κάτι, κι αυτό δεν έχει σχέση, ή έχει ελάχιστη με το αισθητικό υπόβαθρο. Μια μελέτη, ή πείραμα αυτού του είδους απλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να γεμίσει το κενό ύλης ενός ΜΜΕ.
8) Τα όποια συμπεράσματα και οι παρατηρήσεις απλά βοηθάνε να κατανοήσουμε περισσότερο το πόσο ευαίσθητη είναι η τέχνη και πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε όταν αναφερόμαστε σε αυτή, στους δημιουργούς και τις αμοιβές τους. Όταν σχεδιάζουμε ένα καλλιτεχνικό γεγονός το κοινό πρέπει να είναι ενήμερο για το «προϊόν» και η προσφορά να είναι ανάλογη έτσι ώστε να υπάρξει μια επιτυχημένη επικοινωνία ανάμεσα στους πομπούς και στους δέκτες.


9) Τελικά η "μάζα" ζει κρυφά από το θεό. Η τέχνη, είναι για τους λίγους μυημένους και τους έχοντες (χρόνο χρήμα, χώρο και σχετική μόρφωση), κι ας μην έχουν μερικοί την απαίτηση να σταματάνε όλοι μπροστά στο "περιττό", πλην απαραίτητο, καθώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με ψωμί. Γιατί πολύ απλά, οι έχοντες δεν έχουν αφήσει πλέον ούτε ψίχουλο στους μη έχοντες.
10) Μετά από όλα αυτά, ελπίζω να γίνει κατανοητό ότι η "ευτελής" και ταπεινή φωτογραφία είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Εδώ το μικρό, αόρατο, ασήμαντο, απρόσμενο, αποδεκτό, ή μη αποδεκτό, είναι για το φωτογράφο-δημιουργό μια συνεχής πρόκληση, όσο για το μεγάλο θέμα; Πόση αξία μπορεί να έχει κάτι που όλοι το βλέπουν και μπορούν να το φωτογραφίσουν; Μάτια γερακιού και ψυχή αγγέλου λοιπόν.

Γιάννης Γλυνός

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Photos from Greece

Φωτογραφίες από την Ελλάδα, μπας και μας μείνει τίποτα.
All photos by John Glynos: you may copy only for personal use
Όπου κι αν πάω, όπου σταθώ, αυτή η χώρα με πληγώνει,
μα δεν σώζεται με τίποτα,
μόνο στις φωτογραφίες κάτι θα απομείνει ίσως, κι όχι για πολύ.
Μια ημέρα, θα τις βλέπουν ίσως στο σύννεφο αν δεν χαθεί ο λογαριασμός του μπλογκ.