9 Ιουνίου 2013
Έκλεισα σήμερα τα 65, με 42 χρόνια εργασίας ως φωτογράφος, σε διάφορα πόστα, αρμοδιότητες, και με πολλά ενδιαφέροντα.
Αρχικά, ξεκίνησα να εργάζομαι με ένα μισθό 240 δραχμών για πλήρη απασχόληση τους καλοκαιρινούς μήνες και ήταν το 1968.
Έκανα τις εξωτερικές δουλειές σε ένα φωτογραφικό εργαστήριο με αντικείμενο τη διαφήμιση μόνο, βοηθούσα και μάθαινα πως δουλεύει η αγορά.
Το χειμώνα, πληρωνόμουν 180 δραχμές για μερική απασχόληση (8-2).
Μετά τις 2 πήγαινα τότε σε τεχνική σχολή και κατάφερα έτσι να τελειώσω το γραφιστικό τμήμα (σχολή Δοξιάδη).
Τα έξοδα, (υλικά και δίδακτρα της σχολής) με τα έσοδά μου, ποτέ δεν ήταν ισοσκελισμένα. Μόνιμος σπόνσορας ήταν η γιαγιά με 50 δραχμές κάθε μήνα. Ανάσα μικρή είχα από κάποιες μικρές εκτυπώσεις που έκανα για τους συμμαθητές μου στη σχολή. Τσοντάριζα έτσι 30-40 δραχμούλες, ακόμη.
Με λίγα λόγια, κατάφερα να τελειώσω τη σχολή χάρη στη παραοικονομία που ο συχωρεμένος ο Μιλτιάδης Ε. για πρώτη φορά σε συνέντευξη του είπε πως «η Ελλάδα, (ο Ελληνικός λαός δηλαδή), επέζησε δυο παγκόσμιων πολέμων, της Μικρασιατικής καταστροφής, της κατοχής και του εμφυλίου, χάρη στη παραοικονομία».
Ακούει κανείς;
Πήγα φαντάρος το 1970.
Εργάστηκα και στη θητεία μου υπερβολικά για να μη σκέπτομαι, καλύπτοντας εκδηλώσεις και οτιδήποτε άλλο χρειαζόντουσαν οι γειτονικές μονάδες. Φυσικά δίχως άλλη αμοιβή πέρα από το μισθό των 75 δραχμών (υπαξιωματικός έφεδρος) και τις φιλίες.
Έτσι πέρασαν οι ατέλειωτοι 28 μήνες με εργασιοθεραπεία, αλλά και πολύ το χάρηκα γιατί έκανα πολύ καλούς φίλους.
Τώρα που αναπολώ εκείνες τις ημέρες, τελικά ήταν κάτι ανάμεσα σε οργανωμένη κατασκήνωση και υποχρεωτικές διακοπές αφού άλλος φρόντιζε για την ζωή μου. Τρώγαμε καλά, μας ντύνανε, εργαζόμαστε, είχαμε που να κοιμηθούμε.
Πόσοι τα έχουν όλα αυτά σήμερα;
Πλάκα δεν έχει;
Ή μήπως είναι τραγωδία;
Μετά το 1973, όταν απολύθηκα, έλαβα μισθό 4500 δραχμές ως βοηθός φωτογράφου στον ίδιο εργοδότη.
Εργάστηκα με αμοιβή τεχνίτη μετά από ένα χρόνο (7.800 δραχμές), και το 1975-76 κατέληξα να παίρνω περίπου 10.000 δραχμές.
Έκανα και δυο, ή τρεις φωτογραφίσεις (γάμους-βαπτίσεις το χρόνο) και έτσι κατάφερα κάποια χρονιά να έχω ένα απόθεμα περίπου 75.000 δραχμών για να αρχίσω μια δική μου εργασία, με άνοιγμα βιβλίων και όλα τα σχετικά, όταν θα ήμουν ώριμος.Όμως ο άνθρωπος αυτός έχανε συνεχώς πελάτες, η αγορά άλλαζε από τότε μέρα με την ημέρα προς το χειρότερο.
Έτσι αποφάσισα να κάνω το άλμα και να εργαστώ μόνος.
Τη στιγμή που οι εργασίες του δεν πήγαιναν καλά έφυγα και δεν ζήτησα ούτε αποζημίωση.
Λίγο μετά άρχισαν τα βάσανα.
Στο χρόνο επάνω η εφορία έκανε έλεγχο, αυθαίρετα μου έβαλε πρόσθετο φόρο διπλάσιο.
Είπα, δεν βαριέσαι, αφού υπάρχει πλέον εργασία δική μου, όλα θα βολευτούν.
Έκτακτες εισφορές, εισφορές για σεισμούς λιμούς, καταποντισμούς, νέα τεχνολογία, ξανά νέα τεχνολογία, και μετά όλα στα σκουπίδια, για ακόμη ποιο καινούρια τεχνολογία.
Το 1995, τα τηλέφωνα άρχισαν να αραιώνουν, η φωτογραφία άρχισε να μη αποδίδει ως επάγγελμα. Από τους 150 τακτικούς πελάτες (ΑΕ, ΕΠΕ ΟΕ κλπ) έμεινα με 5-6 παρά το ότι ούτε ακριβά χρέωνα, ούτε κακός επαγγελματίας ήμουν. Από ότι λέγανε.
Με την ώρα μου έπιασα εργασία σε περιοδικό για υπολογιστές.
Το 2001, έγινα αποκλειστικός συνεργάτης.
Εξαρτημένη εργασία με μπλοκάκι και ατέλειωτες ώρες εργασίας σε ένα υπόγειο δίχως φως! Η ντροπή της Ελλάδας!
Άντεξα όμως περίπου 10 χρόνια.
Το 2008, μας έδιωξαν από το μεγάλο οργανισμό. Φύγαμε 85 άτομα δίχως αποζημίωση. Κάναμε αποικία. Ξέκοψαν μόνο 3-4 που έλαβαν με τα νόμιμα για την εποχή ποσά.
Το 2010 μας ανακοίνωσαν από την "αποικία" μείωση μισθού, η περιορισμό ορών, ή και τα δυο, για να μη μας απολύσουν.
Ο δραματικός κατήφορος είχε αρχίσει όμως από το 2004, μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Μόνο που δεν το έβλεπαν όλοι, ή δεν ήθελαν να το δουν.
Ήταν πρώτη Ιουνίου 2011 όταν μου ανακοίνωσε ο μοναδικός πελάτης και εργοδότης, η «αποικία», πως παρά τις μειώσεις, τα περιοδικά δεν πουλάνε, άρα δεν με χρειαζόντουσαν.
Ήταν φανερό όμως πως δεν μπορούσαν να με πληρώνουν, ούτε εμένα, ούτε και άλλους συναδέλφους.
Αύγουστο του 11, έκλεισα τα βιβλία δίχως κανένα εμπορικό αντικείμενο πλέον.
Πρώτη Σεπτεμβρίου 2011 υπέβαλα τα χαρτιά για σύνταξη μετά από 41 χρόνια συνεχόμενης εργασίας και αδιάλειπτης ασφάλισης (ΙΚΑ-ΤΕΒΕ –ΟΑΕΕ).
Πέρασαν 22 μήνες. Ακόμη λαμβάνω τη προσωρινή κατώτατη σύνταξη!
Η "αποικία", κατέβασε τα ρολά το Δεκέμβριο του 2012 και τέρμα.
Θα αναρωτιέστε τώρα:
-Και λοιπόν, γιατί μας τα λες όλα αυτά; Για να σε λυπηθούμε;
Και εμείς περίπου τα ίδια τραβάμε.
Όσο για σύνταξη; αν δούμε, θα περάσουν ακόμη 10-15 χρόνια.
Εσύ, (εγώ είμαι αυτός ο εσύ), βολεύτηκες!
Βολεύτηκα;
Λοιπόν, όχι.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να με λυπηθεί κανείς.
Τα γράφω μήπως και γίνει κατανοητό πως και πάλι δίχως τη «καταραμένη» παραοικονομία η Ελλάδα είναι χαμένη.
Πως θα πιάσει «μαγιά» ο νέος για να κάνει δική του εργασία;
Πότε θα γίνει αυτό;
Πως θα γυρίσει το χρήμα;
Ποιο χρήμα;
Αυτό που θα βάλει στην άκρη θα το βουτήξουν ή η τράπεζα, ή η εφορία!
Και από όσα θυμάμαι και λένε, στην Ελλάδα, ποτέ ο μισθός, ένας μισθός, δεν φτάνει!
Καινούριες οικογένειες πως θα στηθούν;
Αυτό τον καιρό οι περισσότεροι ζούμε με δανεικά από φίλους.
Όχι από αυτά που τους περισσεύουν, γιατί σε κανένα πλέον δεν περισσεύουν, αλλά από ποσά που αιωρούνται στον αέρα ευτυχώς και μετουσιώνονται σε ψωμί, ελιές, λάδι, ξύλα για τη σόμπα.
Και η εφορία, δεν κάνει το απλό: έσοδα-έξοδα για όλους,
Να δούμε τότε πραγματικά ποιος κερδίζει σε αυτή τη χώρα.
Οι συνταξιούχοι των 400€ μικτά;
Ή μήπως οι νέοι των 400 € μικτά (μείον μετακίνηση, τροφή, διαμονή κλπ).
Δεν αλλάζει τίποτα με αυτό το πιθάρι των Δαναΐδων.
Και γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι;
Μα είναι απλό.
Το κόστος ζωής παραμένει από τα υψηλότερα της Ευρώπης και οι αμοιβές είναι από τις ποιο χαμηλές.
Αυτά τα γνώρισα στα διάφορα επαγγελματικά ταξίδια, δεν είναι καινούρια!
Οι διαφορές στα πολυκαταστήματα ήταν 20-30% ποιο χαμηλές από ότι στην Ελλάδα. Κι ακόμη παραμένουν οι διαφορές.
Και κανείς δεν αντιδρά αν και κατευθύνει τις τύχες μας.
Το κράτος ως λήσταρχος Νταβέλης, κλέβει αυτό πρώτο τους φόρου υποτελείς του με φόρους κτήσης πρώτα, μετά κατανάλωσης. Στο τέλος βάζει χέρι και στα έσοδα-κέρδη των μικρών.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι πρόσφατα το κράτος δεν ήξερε ούτε πόσους υπαλλήλους έχει, ούτε πόσο τους πληρώνει, ούτε τι ακριβώς κάνουν.
Τα δημόσια αγαθά, ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες, φωταέριο, ενημέρωση, συγκοινωνίες παραμένουν ποιο ακριβά από άλλες χώρες της Ευρώπης.
Έτσι οι ευκαιριακοί επενδυτές, ακόμη και αυτοί που αναζητούν ψοφίμι, τη κάνουν όσο υπάρχει χρόνος.
Ποιος να πουλήσει τι και σε ποιόν; Μόνο τα ακίνητα απόμειναν και αυτά έγιναν στόχος αφού οι καταθέσεις και οι αποταμιεύσεις χάθηκαν. Είναι απίστευτο τι πουλάνε και σε τι τιμές, και κανείς δεν αγοράζει!
Αυτή η γενιά χάθηκε, ας μη χαθεί κι η χώρα, ο λαός της που συνθλίβεται κάτω από το τέρας της γραφειοκρατίας, αυτό που όλοι καταριούνται αλλά οι δημόσιοι το υπηρετούν γιατί ξέρουν πως χάρη σε αυτό έχουν εργασία.
Π.Χ. Για να πάρει ένας ανήμπορος ένα βασικό φάρμακο εκτός συντογολόγιου ΕΟΦ, μέτρησα πως χρειάζονται τη πρώτη φορά πάνω από 15 χαρτιά, πρωτότυπα και φωτοαντίγραφα, απασχολήθηκαν δεν γνωρίζω πόσοι γιατροί, υπάλληλοι και χάθηκαν κάμποσες ώρες στο δημόσιο τομέα.
Οι άλλοι, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στο εκτελεστικό απόσπασμα, ή στην πλήρη υποδούλωση των δήθεν επενδυτών που έχουν γίνει άφαντοι. Οι αντιδράσεις θα διαπιστώσατε πόσο χλιαρές και αδιάφορες ήταν. Καμιά σχέση με αυτές για την ΕΡΤ.
Ειλικρινά αναρωτιέμαι κάποιες στιγμές, οι οικονομολόγοι τι σπουδάζουν;
Ή μήπως δεν έχουν καμιά δυνατότητα πρόσβασης στα κοινά, αλλά ξέρουν πολύ καλά κράτος και δανειστές που τους συμβουλεύονται πώς να βάλουν στο χέρι τα πάντα και τις ζωές των παιδιών μας που θα εργάζονται μόνο για ένα κομμάτι ψωμί!
Έλεος!
Έκλεισα σήμερα τα 65, με 42 χρόνια εργασίας ως φωτογράφος, σε διάφορα πόστα, αρμοδιότητες, και με πολλά ενδιαφέροντα.
Αρχικά, ξεκίνησα να εργάζομαι με ένα μισθό 240 δραχμών για πλήρη απασχόληση τους καλοκαιρινούς μήνες και ήταν το 1968.
Έκανα τις εξωτερικές δουλειές σε ένα φωτογραφικό εργαστήριο με αντικείμενο τη διαφήμιση μόνο, βοηθούσα και μάθαινα πως δουλεύει η αγορά.
Το χειμώνα, πληρωνόμουν 180 δραχμές για μερική απασχόληση (8-2).
Μετά τις 2 πήγαινα τότε σε τεχνική σχολή και κατάφερα έτσι να τελειώσω το γραφιστικό τμήμα (σχολή Δοξιάδη).
Τα έξοδα, (υλικά και δίδακτρα της σχολής) με τα έσοδά μου, ποτέ δεν ήταν ισοσκελισμένα. Μόνιμος σπόνσορας ήταν η γιαγιά με 50 δραχμές κάθε μήνα. Ανάσα μικρή είχα από κάποιες μικρές εκτυπώσεις που έκανα για τους συμμαθητές μου στη σχολή. Τσοντάριζα έτσι 30-40 δραχμούλες, ακόμη.
Με λίγα λόγια, κατάφερα να τελειώσω τη σχολή χάρη στη παραοικονομία που ο συχωρεμένος ο Μιλτιάδης Ε. για πρώτη φορά σε συνέντευξη του είπε πως «η Ελλάδα, (ο Ελληνικός λαός δηλαδή), επέζησε δυο παγκόσμιων πολέμων, της Μικρασιατικής καταστροφής, της κατοχής και του εμφυλίου, χάρη στη παραοικονομία».
Ακούει κανείς;
Πήγα φαντάρος το 1970.
Εργάστηκα και στη θητεία μου υπερβολικά για να μη σκέπτομαι, καλύπτοντας εκδηλώσεις και οτιδήποτε άλλο χρειαζόντουσαν οι γειτονικές μονάδες. Φυσικά δίχως άλλη αμοιβή πέρα από το μισθό των 75 δραχμών (υπαξιωματικός έφεδρος) και τις φιλίες.
Έτσι πέρασαν οι ατέλειωτοι 28 μήνες με εργασιοθεραπεία, αλλά και πολύ το χάρηκα γιατί έκανα πολύ καλούς φίλους.
Τώρα που αναπολώ εκείνες τις ημέρες, τελικά ήταν κάτι ανάμεσα σε οργανωμένη κατασκήνωση και υποχρεωτικές διακοπές αφού άλλος φρόντιζε για την ζωή μου. Τρώγαμε καλά, μας ντύνανε, εργαζόμαστε, είχαμε που να κοιμηθούμε.
Πόσοι τα έχουν όλα αυτά σήμερα;
Πλάκα δεν έχει;
Ή μήπως είναι τραγωδία;
Μετά το 1973, όταν απολύθηκα, έλαβα μισθό 4500 δραχμές ως βοηθός φωτογράφου στον ίδιο εργοδότη.
Εργάστηκα με αμοιβή τεχνίτη μετά από ένα χρόνο (7.800 δραχμές), και το 1975-76 κατέληξα να παίρνω περίπου 10.000 δραχμές.
Έκανα και δυο, ή τρεις φωτογραφίσεις (γάμους-βαπτίσεις το χρόνο) και έτσι κατάφερα κάποια χρονιά να έχω ένα απόθεμα περίπου 75.000 δραχμών για να αρχίσω μια δική μου εργασία, με άνοιγμα βιβλίων και όλα τα σχετικά, όταν θα ήμουν ώριμος.Όμως ο άνθρωπος αυτός έχανε συνεχώς πελάτες, η αγορά άλλαζε από τότε μέρα με την ημέρα προς το χειρότερο.
Έτσι αποφάσισα να κάνω το άλμα και να εργαστώ μόνος.
Τη στιγμή που οι εργασίες του δεν πήγαιναν καλά έφυγα και δεν ζήτησα ούτε αποζημίωση.
Λίγο μετά άρχισαν τα βάσανα.
Στο χρόνο επάνω η εφορία έκανε έλεγχο, αυθαίρετα μου έβαλε πρόσθετο φόρο διπλάσιο.
Είπα, δεν βαριέσαι, αφού υπάρχει πλέον εργασία δική μου, όλα θα βολευτούν.
Έκτακτες εισφορές, εισφορές για σεισμούς λιμούς, καταποντισμούς, νέα τεχνολογία, ξανά νέα τεχνολογία, και μετά όλα στα σκουπίδια, για ακόμη ποιο καινούρια τεχνολογία.
Το 1995, τα τηλέφωνα άρχισαν να αραιώνουν, η φωτογραφία άρχισε να μη αποδίδει ως επάγγελμα. Από τους 150 τακτικούς πελάτες (ΑΕ, ΕΠΕ ΟΕ κλπ) έμεινα με 5-6 παρά το ότι ούτε ακριβά χρέωνα, ούτε κακός επαγγελματίας ήμουν. Από ότι λέγανε.
Με την ώρα μου έπιασα εργασία σε περιοδικό για υπολογιστές.
Το 2001, έγινα αποκλειστικός συνεργάτης.
Εξαρτημένη εργασία με μπλοκάκι και ατέλειωτες ώρες εργασίας σε ένα υπόγειο δίχως φως! Η ντροπή της Ελλάδας!
Άντεξα όμως περίπου 10 χρόνια.
Το 2008, μας έδιωξαν από το μεγάλο οργανισμό. Φύγαμε 85 άτομα δίχως αποζημίωση. Κάναμε αποικία. Ξέκοψαν μόνο 3-4 που έλαβαν με τα νόμιμα για την εποχή ποσά.
Το 2010 μας ανακοίνωσαν από την "αποικία" μείωση μισθού, η περιορισμό ορών, ή και τα δυο, για να μη μας απολύσουν.
Ο δραματικός κατήφορος είχε αρχίσει όμως από το 2004, μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Μόνο που δεν το έβλεπαν όλοι, ή δεν ήθελαν να το δουν.
Ήταν πρώτη Ιουνίου 2011 όταν μου ανακοίνωσε ο μοναδικός πελάτης και εργοδότης, η «αποικία», πως παρά τις μειώσεις, τα περιοδικά δεν πουλάνε, άρα δεν με χρειαζόντουσαν.
Ήταν φανερό όμως πως δεν μπορούσαν να με πληρώνουν, ούτε εμένα, ούτε και άλλους συναδέλφους.
Αύγουστο του 11, έκλεισα τα βιβλία δίχως κανένα εμπορικό αντικείμενο πλέον.
Πρώτη Σεπτεμβρίου 2011 υπέβαλα τα χαρτιά για σύνταξη μετά από 41 χρόνια συνεχόμενης εργασίας και αδιάλειπτης ασφάλισης (ΙΚΑ-ΤΕΒΕ –ΟΑΕΕ).
Πέρασαν 22 μήνες. Ακόμη λαμβάνω τη προσωρινή κατώτατη σύνταξη!
Η "αποικία", κατέβασε τα ρολά το Δεκέμβριο του 2012 και τέρμα.
Θα αναρωτιέστε τώρα:
-Και λοιπόν, γιατί μας τα λες όλα αυτά; Για να σε λυπηθούμε;
Και εμείς περίπου τα ίδια τραβάμε.
Όσο για σύνταξη; αν δούμε, θα περάσουν ακόμη 10-15 χρόνια.
Εσύ, (εγώ είμαι αυτός ο εσύ), βολεύτηκες!
Βολεύτηκα;
Λοιπόν, όχι.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να με λυπηθεί κανείς.
Τα γράφω μήπως και γίνει κατανοητό πως και πάλι δίχως τη «καταραμένη» παραοικονομία η Ελλάδα είναι χαμένη.
Πως θα πιάσει «μαγιά» ο νέος για να κάνει δική του εργασία;
Πότε θα γίνει αυτό;
Πως θα γυρίσει το χρήμα;
Ποιο χρήμα;
Αυτό που θα βάλει στην άκρη θα το βουτήξουν ή η τράπεζα, ή η εφορία!
Και από όσα θυμάμαι και λένε, στην Ελλάδα, ποτέ ο μισθός, ένας μισθός, δεν φτάνει!
Καινούριες οικογένειες πως θα στηθούν;
Αυτό τον καιρό οι περισσότεροι ζούμε με δανεικά από φίλους.
Όχι από αυτά που τους περισσεύουν, γιατί σε κανένα πλέον δεν περισσεύουν, αλλά από ποσά που αιωρούνται στον αέρα ευτυχώς και μετουσιώνονται σε ψωμί, ελιές, λάδι, ξύλα για τη σόμπα.
Και η εφορία, δεν κάνει το απλό: έσοδα-έξοδα για όλους,
Να δούμε τότε πραγματικά ποιος κερδίζει σε αυτή τη χώρα.
Οι συνταξιούχοι των 400€ μικτά;
Ή μήπως οι νέοι των 400 € μικτά (μείον μετακίνηση, τροφή, διαμονή κλπ).
Δεν αλλάζει τίποτα με αυτό το πιθάρι των Δαναΐδων.
Και γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι;
Μα είναι απλό.
Το κόστος ζωής παραμένει από τα υψηλότερα της Ευρώπης και οι αμοιβές είναι από τις ποιο χαμηλές.
Αυτά τα γνώρισα στα διάφορα επαγγελματικά ταξίδια, δεν είναι καινούρια!
Οι διαφορές στα πολυκαταστήματα ήταν 20-30% ποιο χαμηλές από ότι στην Ελλάδα. Κι ακόμη παραμένουν οι διαφορές.
Και κανείς δεν αντιδρά αν και κατευθύνει τις τύχες μας.
Το κράτος ως λήσταρχος Νταβέλης, κλέβει αυτό πρώτο τους φόρου υποτελείς του με φόρους κτήσης πρώτα, μετά κατανάλωσης. Στο τέλος βάζει χέρι και στα έσοδα-κέρδη των μικρών.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι πρόσφατα το κράτος δεν ήξερε ούτε πόσους υπαλλήλους έχει, ούτε πόσο τους πληρώνει, ούτε τι ακριβώς κάνουν.
Τα δημόσια αγαθά, ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες, φωταέριο, ενημέρωση, συγκοινωνίες παραμένουν ποιο ακριβά από άλλες χώρες της Ευρώπης.
Έτσι οι ευκαιριακοί επενδυτές, ακόμη και αυτοί που αναζητούν ψοφίμι, τη κάνουν όσο υπάρχει χρόνος.
Ποιος να πουλήσει τι και σε ποιόν; Μόνο τα ακίνητα απόμειναν και αυτά έγιναν στόχος αφού οι καταθέσεις και οι αποταμιεύσεις χάθηκαν. Είναι απίστευτο τι πουλάνε και σε τι τιμές, και κανείς δεν αγοράζει!
Αυτή η γενιά χάθηκε, ας μη χαθεί κι η χώρα, ο λαός της που συνθλίβεται κάτω από το τέρας της γραφειοκρατίας, αυτό που όλοι καταριούνται αλλά οι δημόσιοι το υπηρετούν γιατί ξέρουν πως χάρη σε αυτό έχουν εργασία.
Π.Χ. Για να πάρει ένας ανήμπορος ένα βασικό φάρμακο εκτός συντογολόγιου ΕΟΦ, μέτρησα πως χρειάζονται τη πρώτη φορά πάνω από 15 χαρτιά, πρωτότυπα και φωτοαντίγραφα, απασχολήθηκαν δεν γνωρίζω πόσοι γιατροί, υπάλληλοι και χάθηκαν κάμποσες ώρες στο δημόσιο τομέα.
Οι άλλοι, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στο εκτελεστικό απόσπασμα, ή στην πλήρη υποδούλωση των δήθεν επενδυτών που έχουν γίνει άφαντοι. Οι αντιδράσεις θα διαπιστώσατε πόσο χλιαρές και αδιάφορες ήταν. Καμιά σχέση με αυτές για την ΕΡΤ.
Ειλικρινά αναρωτιέμαι κάποιες στιγμές, οι οικονομολόγοι τι σπουδάζουν;
Ή μήπως δεν έχουν καμιά δυνατότητα πρόσβασης στα κοινά, αλλά ξέρουν πολύ καλά κράτος και δανειστές που τους συμβουλεύονται πώς να βάλουν στο χέρι τα πάντα και τις ζωές των παιδιών μας που θα εργάζονται μόνο για ένα κομμάτι ψωμί!
Έλεος!
