Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

επι γης ειρήνη




Το υπέρτατο ον, αν υπάρχει,
το τέλειο ον, αν υπάρχει,
αναρωτιέμαι ως άνθρωπος με το φτωχό μου μυαλό γιατί προέβει στη δημιουργία αυτού του κόσμου που ανακαλύπτουμε κομμάτι –κομμάτι, σαν να είναι παζλ.
-«άγνωστες οι βουλές του κυρίου», αυτό όμως το λέμε επειδή μπορούμε να σκεφτούμε. Ένα σκυλάκι, ένα γατάκι, τα πουλιά του ουρανού, τα ψάρια, δεν σκέφτονται και δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα παρά μόνο τη φυσική τους παρουσία που λέμε πως ομορφαίνει τον κόσμο απλά και μόνο επειδή μπορούμε να δούμε την ομορφιά αυτή εμείς.
Αναρωτιέται ακόμη και για την ύπαρξη του ανθρώπου που θαρρούμε πως γνωρίζουμε πλέον όλες τις δυνατότητες και τις ατέλειες.
Όλα τα άλλα δημιουργήματα μια χαρά τα βγάζουν πέρα και δίχως εμάς. Δηλαδή μια χαρά ήταν ο κόσμος-κόσμημα πριν αρχίσουμε να το  μαγαρίζουμε και να το καταστρέφουμε γιατί μόνο εμείς τάχα μετράμε κι όλα τα άλλα πρέπει να μας υπηρετούν.
Πάνω από όλα οι νόμοι λένε πως είναι ο άνθρωπος.
Πλάκα έχουμε όμως καθώς βρίσκουμε θεωρίες και επιχειρήματα ακόμη κι όταν σκοτώνουμε συνανθρώπους μας επικαλούμενοι διάφορα «λογικά» επιχειρήματα.
Όσο για τα ερωτηματικά και τα προβλήματα, ως άνθρωποι το μόνο που έχουμε για να τα κατανοήσουμε και ίσως βρούμε κάποια λύση, έστω και προσωρινή, είναι το μυαλό μας.
Το μυαλό πάλι λειτουργεί μόνο όσο είμαστε ζωντανοί. Άρα;
Δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει μυαλό, δεν υπάρχει σκέψη.
Δεν υπάρχει όμως και τίποτα άλλο μετά από εμάς;
Δίχως ανθρώπινη ζωή δηλαδή, όλα είναι χάος αυτοτροφοδοτούμενο;
Όλα είναι τύχη και αναγκαστική εξέλιξη που γίνεται και θα γίνεται δίχως εμείς να μπορούμε να κάνουμε κάτι, αφού δεν θα ζούμε;
Υπάρχει κάποιος λόγος, ή σκοπός που υπάρχουν όλα αυτά; Με εμάς ή δίχως εμάς;
Υπάρχει κάποιος που τα βλέπει όλα, τα απολαμβάνει όλα, αλλά δεν τον βλέπουμε γιατί αν τον βλέπαμε θα του βγάζαμε τα μάτια γιατί μόνο εμείς θέλουμε να απολαμβάνουμε; Να καταστρέφουμε και να επιβάλουμε νόμους και θρησκείες;
Αν είναι αλήθεια, ας δούμε τι κάναμε στον γιό του θεού μας!
Μπορεί να έπρεπε να γίνει έτσι για να σωθούμε εμείς, αλλά σωθήκαμε από ποιόν; Και από τι; Μέχρι πότε θα πρέπει να βασανίζουμε και να σκοτώνουμε, στο όνομα ποιανού; Με ποιο δικαίωμα; Απλά και μόνο επειδή έχουμε κάποια πολιτική ισχύ και είμαστε ζωντανοί;
Κι αν δεν ζούμε, αν χαθεί ο άνθρωπος από προσώπου γης, μήπως όλα γίνουν παράδεισος όπως κάποτε ήταν πριν από το προπατορικό αμάρτημα;
Ανθρωποκεντρικά ο άνθρωπος σκέπτεται, νομίζει, ερμηνεύει τα πάντα, το θέμα της δημιουργίας του κόσμου, της δικής του ύπαρξης, και τα χαρακτηριστικά του θεού. 
Όλο το σύμπαν εκτίνεται κυκλικά γύρω από τον εγκέφαλο καθενός ανθρώπου, έτσι θαρρούν μερικοί, και ανάλογα σκέπτονται και πράττουν.
Αρχικά ο άνθρωπος πίστευε πως υπάρχουν πολλοί θεοί. Άλλοι του έμοιαζαν, άλλοι όχι. Ωστόσο, του είναι ποιο βολικό να ερμηνεύει τα πάντα κατά τα γνωστά του πρότυπα, πχ το πως φαίνεται ο ίδιος στο καθρέφτη, το πως σκέφτεται κλπ.
Οι περιπέτειες του θεού ήταν πολλές, ακόμη φαίνεται πως δεν έχουν τελειώσει. 
Διαμάχες υπάρχουν ακόμη του τύπου: ο δικός μας θεός, ή ο δικός τους.   
Κάπου υπάρχουν ακόμη μερικοί που πιστεύουν πως υπάρχουν πολλοί θεοί, και ακόμη πιστεύουν πως έχουν δίκιο, μόνον αυτοί. Περίεργο; Διόλου.
Για να αντιμετωπίσει τα θεολογικά προβλήματα και τους πολέμους στο όνομα κάποιου θεού, ο δημοκρατικός άνθρωπος δια νόμου ορίζει πως ο καθένας μπορεί να λατρεύει όποιο θεό πιστεύει!
Αυτό έρχεται ίσως σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση του ενός και μοναδικού θεού μας , ή θεού τους, που με το φτωχό και περιορισμένων δυνατοτήτων μυαλό του ο άνθρωπος αγωνίζεται να ερμηνεύσει ως υπέρτατο, πανάγαθο, πάνσοφο, δίκαιο, πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρώντα. Αλοίμονο αν δεν ήταν!
Και πάλι ο άνθρωπος με τη λογική του προσπαθεί να φορτώσει όλα τα δικά του λάθη και επιλογές σε κάτι έξω από αυτόν. 
Λέει δηλαδή κάτι σαν τον Αρχιμήδη.
-Δώς μου τόπο να σταθώ και θα κινήσω τη γη.
Δηλαδή, λέει ο άνθρωπος με τη λογική του πως επειδή είναι αδύναμος να φέρει σε πέρας τη μάχη καλού – κακού, αν και γνωρίζει άριστα τι είναι το ένα και τι κάνει το άλλο, επειδή δεν αντέχει τη βία και το πόνο, αναζητά και ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός "όντος" με ιδιότητες και δυνάμεις πάνω από τις δικές του... 
Στη συνέχεια τοποθετεί το «ον» εκεί που δεν το βλέπει και δεν το φτάνει, του φορτώνει  όλα τα βάσανά του, πως το υπέρτατο ον δηλαδή τον καταράστηκε επειδή έφαγε από το δέντρο της γνώσης, του φορτώνει και τη δημιουργία του θηλυκού που αυτό συνήθως τον εξαπατά!
Προσέξετε λιγάκι λογική! 
Στο παράδεισο του υπέρτατου όντος, του θεού, άνθρωπος είναι μόνο ο άνδρας! Και δεν πρέπει να είναι μόνος του! Αλλά ας του δώσουμε και τη γυναίκα να περνάει αυτός ποιο καλά. 
Στη συνέχεια, φταίει το φίδι, φταίει η γυναίκα, φταίει και ο άνθρωπος που έως τώρα ήταν μόνο ο άνδρας. 
Αναγκάζεται τώρα με τον ιδρώτα του να βγάζει το ψωμί του, η γυναίκα του με κόπο και πόνο να γεννάει τα παιδιά της/του. 
Και το φίδι; το κακό; ο διάβολος; Αυτός θα σέρνεται.
Σκέφτομαι τώρα, είναι το φίδι το χειρότερο ζώο ή ο άνθρωπος;
Δεν είναι η γυναίκα ο «νέγρος του κόσμου»;
Δεν γνωρίζουμε τι είναι καλό ή κακό;
Δεν έχουμε νόμους και θεούς και θρησκείες;
Προς τι λοιπόν όλο αυτό το χάλι τόσους αιώνες μετά;
Θα πείτε,
-καλά εσύ τώρα ανακάλυψες τα ρηχά τα πιάτα;
Όχι βέβαια. 
Απλά τώρα  η δράση-λέγε την εργασία, αναγκαστικά σταμάτησε (σύνταξη). 
Η δράση που φρενάρει τη σκέψη καθώς λένε, δεν υπάρχει. 
Σκέφτομαι τώρα περισσότερες ώρες, αναγκαστικά.
Μήπως το «αργία μήτηρ πάσης κακίας» έχει να κάνει με το ότι μη έχοντας εργασία σκεφτόμαστε; Μήπως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε;
Λέω, μήπως;
Μήπως η σκέψη πρέπει να αποφεύγεται κατά το « αμάρτημα σκέψης» (1984);
Αν είναι έτσι, είναι λάθος να κλείνουμε τους ανθρώπους στη φυλακή, γιατί σίγουρα θα αλλάξουν μυαλά, αλλά προς ποια διεύθυνση;
Μήπως τελικά μόνο η εργασία σώζει, όπως οι εργατικές μέλισσες δρουν αλλά δεν σκέφτονται; 
Μήπως η σκέψη είναι το αρχέγονο πρόβλημα κι όχι η γνώση του καλού και του κακού;
Παλιά, όταν ήμουν νέος, θωρούσα πως βλέπω μέσα από μια τρύπα τον κόσμο, κάτι σαν να ήμουν μέσα σε ένα προστατευμένο δωμάτιο όπου τίποτα δεν με άγγιζε, ή δεν μπορούσε να με αγγίξει. "Έβγαινα για να τραφώ, να κοιμηθώ, να διαβάσω, να πάω σχολείο". Ήμουν τρομερά συγκεντρωμένος σε αυτό και επομένως αφηρημένος. Κοιτούσα και άκουγα τους δάσκαλους γεμάτος δυσπιστία μετά τα 13 μου. Διάβασα λογοτεχνικά βιβλία, μα δεν μπορούσα να γράψω καλή έκθεση ούτε και πραγματεία. Μα και κανείς πραγματικά δεν μου το δίδαξε παρά μόνο όταν ήταν πολύ - πολύ αργά για να ενταχτώ στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα ίχνος που να απόμεινε από εκείνη τη σκέψη, δεν υπάρχει παράθυρο παρατήρησης, δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή, συμμετέχω σε όλα, είμαι μέρος του κόσμου, δεν είμαι το κέντρο που ήμουν κάποτε, όταν ήμουν νέος. Τώρα είμαι στα όρια της κατάθλιψης.
Ίσως να σκέφτομαι λάθος. Καταγράφω τη σκέψη μου για να μη ξεχάσω εντελώς το πόσο σημαντικό είναι να μάχεται ο άνθρωπος ακόμη και τη σκέψη του, να μη δέχεται πως τα ξέρει όλα, πως μόνο αυτός είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλοι άλλοι και τα άλλα απλά υπάρχουν για να το σέβονται και να τον υπηρετούν.
Σήμερα, γράφω αυτές τις γραμμές και είναι σχεδόν 12 η ώρα, 12 ημέρα του 12ου μηνός του 2015. 
Ακόμη ένας χρόνος κατά πως δείχνει το αδυσώπητο χρονόμετρο που ο άνθρωπος σχεδίασε και κατασκεύασε, μας αφήνει σε λίγες ημέρες με «θαυμάσεις» σκέψεις, εμπειρίες, βία και θανατικό στο όνομα ιδεών, θρησκειών, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και διαφόρων άλλων ατελειών και ανοησιών του πνεύματος. 
Ακόμη μια γιορτή Χριστουγέννων και λίγο μετά το νέον έτος.
Σκέφτομαι όμως πως αν, λέω αν, ο άνθρωπος καταφέρει να απαλλαγεί από όλα τα αρνητικά της σκέψης του και του χαρακτήρα του, ίσως καταφέρει να βρει την ηρεμία και τη γαλήνη και ίσως έτσι σταματήσει η βία. 
Δεν χάνω τίποτα να ευχηθώ ειλικρινά και από τη καρδιά μου αυτό να γίνει άμεσα, τώρα, άντε με το νεο έτος! Από τη πρώτη του ημέρα!
Για όλα τα άλλα, αρρώστιες, φύση, γηρατειά και θάνατο όσο η κατάσταση δεν αλλάζει, είναι ένας τρόπος να ελέγχεται ο υπέρ-πληθυσμός που έχει και θα έχει ακόμη ποιο δραματικές επιπτώσεις στη ζωή μας επί αυτής της γης.
Για άλλη μια φορά λοιπόν εύχομαι από βάθους καρδιάς σε όλους και όλες:
-«Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Καλές γιορτές, καλή χρονιά και, καλό ξύπνημα... 

Γ. Γλυνός

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

soldier blue



Επιστολή  αρχηγού ινδιάνων στο Πρόεδρο των τότε ΗΠΑ
Παλιά, σε ένα σχολικό βιβλίο του Γυμνασίου του ΟΕΔΒ, υπήρχε μια φορά και ένα καιρό, το γράμμα ενός αρχηγού ινδιάνικης φυλής, του Σηάτλ, προς το πρόεδρο της Αμερικής  Φραγκλίνο Πηρς (1853-1857), όταν αυτός ζήτησε από τον Σηάτλ να πουλήσει στη κυβέρνηση τη γη του.
Η επιστολή, δόθηκε στη δημοσιότητα από την Αμερικάνικη κυβέρνηση μετά από αρκετά χρόνια, το 1976 στον εορτασμό των 200 ετών από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Είναι ένα κείμενο προφητικό που πρέπει να χρονολογείται από 1854! Το κείμενο αυτό, εμάς, ποτέ δεν μας δίδαξαν. Το βρήκαμε όμως γιατί τα γραπτά μένουν.
Ο αρχηγός ήταν ο See-at-la και η φυλή ήταν οι Suquamish.
Η τότε κυβέρνηση τους είχε ανακοινώσει τη πρόθεση να αγοράσει τη γη τους και να τους μεταφέρει σε άλλο τόπο για να ζήσουν. Κάτι που έγινε τελικά συστηματικά σε βάρος όλων των ινδιάνων της Αμερικής με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση των πληθυσμών τους.
Αργότερα, όταν είχε πεθάνει ο αρχηγός αυτός (1866), το όνομά του δόθηκε στη πόλη Σηάτλ.
Πρέπει να πούμε πως η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν ξένη στις αντιλήψεις και το τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Ο δεσμός τους με τη φύση ήταν, ιερός όπως ἡ αδελφική αγάπη.
Ο Σηάτλ μιλάει με υπερηφάνεια και σεβασμό στη παράδοση και το τρόπο σκέψης της φυλής του, ένα τρόπο που διαφέρει από τις υλικές αξίες και το κατακτητικό πολιτισμό των λευκών αποίκων.

Η επιστολή
«Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πώς θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρομε πώς αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Τη προσφορά του θα τη μελετήσαμε, γιατί ξέρομε πώς, αν δεν το πράξουμε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.
Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό - τη ζέστα της γης; Για μάς μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πως μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι πού ζουζουνίζει είναι στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό.
Ξέρομε πώς ο λευκός δεν καταλαβαίνει τούς τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι' αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος πού φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδελφός του, αλλά εχθρός πού πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω. Με το ταμάχι πού έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο. Η όψη πού παρουσιάζουν οι πολιτείες σας, κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Όμως αυτό μπορεί και να συμβαίνει επειδή ο ερυθρόδερμος είναι άγριος, και δεν καταλαβαίνει.
Αν αποφασίσω και δεχτώ, θα βάλω έναν όρο. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέρφια του. Τί είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν στον άνθρωπο. Ένα ξέρομε, πού μπορεί μια ημέρα ο λευκός να το ανακαλύψει: ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να θαρρείτε πώς Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας ἡ γη μας. Αλλά δεν το δυνόσαστε. Εκείνος είναι Θεός των ανθρώπων. Και το έλεός Του μοιρασμένο απαράλλακτα σε ερυθρόδερμους και λευκούς. Αυτή η γη Του είναι ακριβή. Όποιος τη βλάφτει, καταφρονάει το Δημιουργό της. Θα περάσουν οι λευκοί - και μπορεί μάλιστα γρηγορότερα από άλλες φυλές. Όταν μαγαρίζεις συνέχεια το στρώμα σου, κάποια νύχτα θα πλαντάξεις από τις μαγαρισιές σου.
Όταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα μερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνώτο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες που να βρεις το ρουμάνι; Που να βρεις τον αϊτό; Και τί σημαίνει να πεις έχε γειά στο φαρί σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.
Πουθενά δε βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού. Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δέντρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα πού κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω - μπορεί μονάχα για το λόγο αυτόν ο σαματάς να ταράζει τα αυτιά μου.
Μα τί μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαρισμένο από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα τα πάντα μοιράζονται την ίδια πνοή - τα ζώα, τα δέντρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα πού ανασαίνει. Σαν ένας πού χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσμίζεται τίποτα.
Αν ξέραμε, μπορεί να καταλαβαίναμε - αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού, τις ελπίδες πού περιγράφει στα παιδιά του τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες, τα οράματα πού ανάφτει στο μυαλό τους, ώστε ανάλογα να δέονται για την αυριανή. Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή μας είναι κρυφά, θα εξακολουθήσομε το δρόμο μας. Αν τα συμφωνήσομε μαζί, θα το πράξομε, για να σιγουρέψομε τις προστατευόμενες περιοχές πού μας τάξατε. Εκεί θα ζήσομε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας καταπώς το θελήσαμε.
Όταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ὁ ίσκιος από ένα σύννεφο πού ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου - τι αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς.
Αν σας την πουλήσομε τη γη μας, αγαπήστε την, καθώς την αγαπήσαμε εμείς, φροντίστε την, καθώς τη φροντίσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή πού την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεσή σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε την, καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας.
Ένα ξέρομε - ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα».
See-at-la

Μετά από αυτά τα υπέροχα λόγια, σαν προφητεία ένα πράγμα, θα σας προτείνω να δείτε αυτές τις ταινίες που έχουν σχέση αρχίζοντας από τη πρώτη από τη σειρά που σας τις ονομάζω.
soldier blue (στρατιώτης μπλου του Ραλφ Νέλσον)
dances with wolves (χορεύοντας με τους λύκους  του Κέβιν Κόστνερ)
the new world (ο θαυμαστός καινούριος κόσμος του Τέρενς Μάλικ)
wind talkers (ο κωδικός νάβαχο)
Τα φτερά του αετού
ο τελευταίος των Μοϊκανών
κογιανισκάτσι

Φυλές ερυθρόδερμων που γνωρίζω από το κινηματογράφο:
ιρακουά, σιού, σεϊέν, νάβαχο, μοϊκανοί, μαυρόποδες, καϊόβα, μοχόκ, γιούρον, σοσόνι, αράπαχο, σέμινολ, κομάντσι, απάτσι, τσερόκι, κρόου. Ωστόσο αναφέρονται περίπου 300 διαφορετικές φυλές. Στις περισσότερες ταινίες οι ερυθρόδερμοι είναι: κακοί, αιμοβόροι, πρωτόγονοι πολεμιστές, βάρβαροι, άγριοι, άνανδροι, έχουν γεροδεμένα σώματα και κυκλοφορούν σχεδόν γυμνοί. Με βάση τα διάφορα σενάρια western, οι "γενναίοι" άποικοι , οι σεμνοί, οι δίκαιοι "ανώτεροι λευκοί",  οι πάνοπλοι, τους εξοντώνουν γιατί πάντα αναγκάζονται καθώς οι ερυθρόδερμοι δεν τους αφήνουν άλλη λύση!
Γιατί αναρτώ αυτό το κείμενο;
Μα για να καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς "πολιτισμένοι" σε αυτή τη γη.